ಬದುಕು ಯಾಕೋ artificial ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕಿನಿಂದಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವೋ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೆಲಸ, ನಿದ್ದೆ, ಓದು, ಊಟ, ಶುಚಿತ್ವ, ಪಯಣ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿದೆ.
Life ಅದೆಷ್ಟು ಯಾಂತ್ರಿಕ/ಕ್ರತಕ ವಾಗಿದೆ ಎಂದರೆ, ನಾವು ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಲ್ ಗೆ ಹೊರಟವರು ಅಫೀಸ್ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿಲ್ಲ? ಅಫೀಸ್ ಪಾಸ್ ವರ್ಡ್ ಅನ್ನು personnal Mail ID ಗೆ ಬಳಸಿಲ್ಲ? ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ deleated items ಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿಲ್ಲ? ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ office ಗೆ ಹೊತ್ತಾಯಿತು ಎಂದು ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಎದ್ದಿಲ್ಲ? ಸ್ನೇಹಿತರು ಕರೆ ಮಾಡಿಗಾಗೆಲ್ಲ status report ಏನಾಯಿತು ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ನಾವು ಕೇಳಿಲ್ಲ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ sms ಗಳನ್ನು forward ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು ಈಗ ಬಂದ sms ಗಳನ್ನು ಓದಲು ಪುರಸೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಒದ್ದಾಡಿಲ್ಲ? ಅದೆಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಾದವು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು, ಸಂಬಂಧಿಕರನ್ನು ಬೇಟಿ ಯಾಗದೇ?
ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕನಸುಗಳು ಇನ್ನೂ ಚಿಗುರಲೇ ಇಲ್ಲ!! ನಿಜ ಹೇಳಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ನೀವು office ID ಕಾರ್ಡ್ ಅನ್ನು ಇತರೆ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ತಮಗೆ ಅರಿವಾಗದಂತೆ ಬಳಸಿಲ್ಲ?
ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ಯಾವಗಲೂ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್, ಮೊಬೈಲ್ ಅಥವಾ ಟಿವಿ ಮುಂದೆನೇ ಇರುತ್ತೆ! ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಹತ್ತು ಹಲವು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ವಾರದಲ್ಲಿ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದವರು ಇಂದು ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಮುಗಿಸಲು ಕಡೇಯ ಪಕ್ಷ ೨ ತಿಂಗಳಾದರೂ ಬೇಕು. ನಾವು ಯಾರಿಗಾಗಿ, ಹೇಗೆ, ಯಾಕೆ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುವುದನ್ನು ಮರೆತಂತೆ ಮಾಡಿದೆ ಈ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಜೀವನ. ಅದು ಏನ್ನನ್ನು ಪಡೆದೆವು/ಗಳಿಸಿದೆವು ಮತ್ತು ಏನನ್ನು ತೊರೆದೆವು ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯದಾದೆವು.
ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಈ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕು!!?
ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಈ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕು!!?
ದೇ ಎಲ್ಲರೂ ಮೌನವಾಗಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಿನಿಮಾ ಮುಗಿದ್ದದ್ದೇ ತಡ ಎಲ್ಲರೂ ‘ಇದು ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಗಿಂತಲೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಅಲ್ವಾ’ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಹಾಡುಗಳಂತೂ ಸುಪರ್... ಹುಡುಗಿರ ಅಭಿನಯವನ್ನು ಕಂಡು ಹುಡುಗರು (ಯಶ್ ಅಭಿನಯ ಓಕೆ) ಅಭಿನಯ ಕಲಿಯಬೇಕಿತ್ತು. ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಹುಡುಗರ ನಟನೆ ನಾಟಕೀಯವಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಹೊರತು ಎಲ್ಲವೂ ಸುಪರ್... ಕ್ಯಾಮೆರಾ ವನ್ನು ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಒಂದು ಬಾರಿ ಹೋಗುವಂತೆ ಪ್ರಚೋದಿಸುತ್ತದೆ.
